25 Ocak 2013 Cuma

BİRİ FERYAD EDİYOR..

        Bazen sizinde içinizde bas bas bağırırken dışardan bakanlara suskunu oynadığınız oluyor mu? Şu anda çok canım yanıyor ve artık ağlıyorum çünkü insanları anlamayı 1 saat önce bıraktım.Siz melekte olsanız,ona yaşadağı hayatın  sahte olduğunu gösterip önüne cenneti de koysanız,hiçbir şey eksik olmasın o çok iyi biri üzülmeyi haketmiyor diyip onu mutlu edebilmek için her zaman onun ağzının içine de baksanız, o gelip yine sizin ağzınıza sıçıyor.
      Geldi,sıçtı.Yine sıçtı.O da diğerleri gibi geldi ve gidiyor ve ben ses çıkaramadan onun gidişini izliyorum.Ben buna mecburmuyum..Neden  onun bütün hayvanlığına, egosuna,yaptıklarına ya da yapmadıklarına; ağzından çıkacak bir tek sözü duymak için,o sözü ona söyletmek için saatlerce kıvrandığım anlara rağmen 'SENİ SEVİYORUM' diyebiliyorken ;o neden bir teşekkür ederim bile diyemiyor.Bana aşık değil mi, anlarım.Aşk ya ilk anda olan bi etkileşimdir ya da zamanla olgunlaşır,bunu bilirim.Sevgi...Beni sevmiyorsan neden benim yanımdasın?Neden her ihtiyacım olduğunda benimlesin?Neden bütün gün elin elimde?Neden beni koklayarak öpüyorsun?Neden dediğim anda aldığım cevap ben seni tartıyorum kafamda.Hadi bakalım tart bakalım kaç kilo gelcem diye mi cevap vermeliyim şimdi ben ona.Eğer sevgi varsa bırak oluruna arkadaşım,ölçme beni,diğerleriyle kıyaslama,ben sana aşkım dediğimde yüzümü seviyorsan senin bunları söylemeye hakkın yok.
    Derler ki; bazı erkekler çok sever ama belli etmezler.O niye o.Sen bana seni seviyorum dediğinde ben çok sağol canım ya hadi ayrıldık bitti mi diyicem.Karşındaki insana seni seviyorum dediğin anda onun gözlerindeki  mutluluğu,sevinci görmenin huzurunu insan başka nerede bulabilir ki?
   Ah almaya da çok inanırım ben.Durup durup artık bu yaşadıklarımın sebebine mutlaka birinden ah aldım diyorum.Çünkü ben kendimi biliyorum karşımdakine öyle güzel davranıyorum ki öyle çok seviyorum ki ya onlar karaktersiz ,haysiyetsiz ya da Allah benim mutlu olmamı istemiyor.
   Siz bir insan için kaç gece ağlayabilirsiniz; bir ay,üç ay,beş ay..Ben bir yıl ağladığımı bilirim.Her gece,her düşündüğümde,her fotoğraflarına baktığımda,her onunla gittiğimiz yerlere gittiğimde,her onun kokusunu duyduğumda ,her onun yediği yemeği yediğimde,her gitme dediğimde arkasını dönüp gittiğini hatırladığımda..Bir sene ben hep ağladım.Çünkü ayrıldığımız an için şunu söyleyebilirim ki ben ömrümde böle yıkılmamıştım.Bir daha da kimsenin beni bukadar derin yaralayabileceğini düşünmüyorum ama insanız bazen güvenmek istiyoruz.En azından ben artık hayatımda birinin olmasını ve ona koşulsuzca güvenmek istiyorum.Bana hemen aşık olsun ve bidaha hiç bırakmasın.İşte önceki ilişkimi artık kafamda bitirmek üzereyken artık hayatımda başkasına yer açabileceğimi düşündüğümde,kalbime başkasını koymak istediğimde korkarak ona gittim.Hepsi kötü olamaz dedim.Mutlaka merhameti vardır,o beni sevecek dedim.Olmadı..
     Ben ne yapmalıyım peki artık?Erkekler böyle diyip bunu kabullenip,kalbimi herkese kapatıp;hepsinden intikam alırcasına bundan sonra karşıma çıkacak insanların canını mı yakmalıyım yoksa bir sene de onun için mi ağlamalıyım?
    

2 yorum:

  1. Belki aynı şeyleri de başkasına sana karşı hissetmiştir. O senin gözünün içine bakarken, sen bu anlattıklarını ona yapmışsındır. İnsanoğlu thirt misali. Olduğu kadar, olmadığı kader. Bir de bacak boyun kaç cidden ya?

    YanıtlaSil
  2. bende artık söylediklerine inanıyorum,kesin ah aldım hep ondan bunlar.Bacak boyuma gelince standartın üstünde diyebilirim ama ah şu yeni nesil bi özelliğimiz kalmıyor artık :(

    YanıtlaSil